نشستی با حضور مجید مجیدی درباره حضورهای بین المللی سینمای ایران

به گزارش مجله روز ، اولین نشست جلسات دیپلماتیک و هنری با محوریت سینمای ایران در عرصه بین المللی در قالب میزگردی با عنوان “سینمای ایران و عرصه بین المللی ؛ تأثیرات و تأثیرات” ، چهارشنبه ، 8 سپتامبر 1400 برگزار شد. در مجتمع فرهنگی هنری آسمان فرهنگستان هنر.
در ابتدای این نشست که به سرپرستی میثم یزدی و با حضور مجید مجیدی (رئیس آکادمی فیلم) ، رائد فریدزاده و شادمهر راستین برگزار شد ، مسعود ناصری (سرپرست مجتمع فرهنگی هنری آسمان) با استقبال از عموم کردها سخنرانی خود را به شرح زیر آغاز کردند: به طور کلی ، تلاش ما در مجتمع فرهنگی هنری آسمان ، همانطور که از فرهنگستان هنر انتظار می رفت ، استفاده از دانش بزرگان آسمان است. ادبیات ، هنر و اندیشه.

ناصری ادامه داد: به نظر من ابتدا باید محور گفتگو را تعیین کنیم و از همان ابتدا تعیین کنیم که چه چیزی را می خواهیم بررسی کنیم. اگر بخواهیم “سینمای ایران” و “سینمای بین المللی” را بگوییم ، باید بدانیم که این موضوع بسیار گسترده است و بخشهای مختلفی را شامل می شود.

موضوع ما ممکن است جشنواره باشد. این می تواند خلاقیت هنری باشد یا می توانیم آن را به عنوان ابزاری برای دولت ها در نظر بگیریم. بنابراین ، به نظر من ، بهتر است در یک موضوع اساسی و مشترک گردهم آییم و سپس گفتگو کنیم.

میثم یزدی ، دبیر علمی دیپلماسی هنری فرهنگستان هنر ، سپس در این جلسه توضیحاتی در مورد چگونگی شکل گیری این پروژه ارائه داد و توضیح داد: تمرکز بر قدرت نرم ، دیپلماسی و هنر است. گروه کاری دیپلماسی هنری مجموعه ای از جلسات ، میزهای گرد ، مصاحبه ها و برنامه هایی مانند دیپلماسی و سینما ، دیپلماسی و معماری ، دیپلماسی و موسیقی را با همین عنوان ایجاد کرده است. این میز گرد نیز در همان قاب قرار دارد.

وی ادامه داد: از منظر رویکردها و نظریه های قدرت نرم ، سینما نقش بسیار کلیدی در ارتباطات بین فرهنگی و تأثیرگذاری بر ذهن و روح مخاطبان ملل مختلف ایفا می کند. از دیدگاه ماتریسی و گونه شناسی ، قدرت نرم ، سه گانه “قدرت ظریف” ، “قدرت درخشان” و “قدرت زیبا” چشم اندازهایی هستند که از طریق آنها می توان تأثیر هنرها و عموم را ایجاد ، اندازه گیری و بازخوانی کرد.

وی با اشاره به حضور فیلم های مجید مجیدی در عرصه بین المللی ، به یکی از رویدادهای اخیر این حضور در اسپانیا اشاره کرد و رویکرد خود را به «سینمای طبیعی» در نظر گرفت و معتقد بود که زبان ایرانی در عرصه بین المللی حضوری برجسته دارد. به
یزدی ابراز امیدواری کرد که در گفتگو با هنرمندان ، کارگردانان ، محققان و منتقدان نویسنده ، تصویری از قدرت نرم هنری ایران در قالب های مختلف تحقیقاتی منتشر و توسعه داده شود.

شادمهر راستین میزگرد را اینگونه ادامه داد: با توجه به سینمای ایران و پیشنهاد می شود ویژگی های این سینما کشف شود ، باید پرسید که قدرت این رسانه سخت است یا نرم. آیا قدرت محسوب می شود یا خیر؟ محدود کردن بحث ها در این جلسات به ما کمک می کند تا بدانیم وقتی می خواهیم درباره سینمای ایران صحبت کنیم دقیقاً از چه سینمایی صحبت می کنیم و منظور ما از حضور بین المللی چیست.

نویسنده سینمای ایران ادامه داد: جوهر سینمای ایران به احساسات مربوط می شود نه به قدرت؛ و این قدرت سینمای ایران است. بنابراین ، وقتی از حضور بین المللی سینمای ایران صحبت می کنیم ، باید این موضوع را در نظر بگیریم. وقتی موضوعی به این بزرگی هنوز برای ما ناشناخته است ، نمی توانیم بگوییم سینمای ایران است و جشنواره است. حالا بیایید به این مشکل نگاه کنیم. ما باید بدانیم که عبارت “حضور بین المللی” شامل چه مواردی است و آیا مثلاً سینمای ایران یا هالیوود را می توان در یک قالب مورد بحث قرار داد.

منتقد فیلم آن را چنین خلاصه کرد: بهتر است زبان سینمای ایران را که اصلی ترین دستاورد 50 سال هنر ایران است ، مطالعه کنیم تا دریابیم این زبان چه ویژگی هایی دارد ، گرامر آن چیست و چگونه به کجا می آید از اینکه بتوانم با سینمای جهان صحبت کنم. از این منظر می توان توضیح داد.

رائد فریدزاده ، یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی نیز در این میزگرد گفت: «وقتی می خواهیم هنر و سینما را به عنوان ابزاری برای قدرت نرم در نظر بگیریم ، اصولاً در حلقه ای از مفاهیم از پیش تعیین شده گرفتار می شویم. ، هنر به ابزاری در دست سیاستمداران برای پیشبرد مقاصد سیاسی و دیپلماتیک خود تبدیل می شود. تفکر و زبان تفکیک ناپذیر هستند. پذیرش فکر و اندیشه در پس پذیرش زبان مرسوم و کاربرد این مفاهیم است. این اشتباه نیست به پیش داوری ها و سوء تفاهم هایی که بین مقامات وجود دارد و این شبهه که هر کس فیلمی از ما را در خارج از مرزهای ایران ببیند ، عمداً سعی خواهد کرد تا جنبه هایی را برجسته کند. در نتیجه ، فیلمساز ایرانی که در آثار خود با فقر و مشکلات سروکار دارد ، قطعاً برای آنها فیلم می سازد ، این یک اشتباه بزرگ برای این افراد است.

این محقق موضوع را به تجزیه و تحلیل روایت آورد و به شرح زیر ادامه داد: ابتدا ، باید بگوییم که هر اثر هنری نظامی از “کد نویسی” است. این بدان معناست که هر اثر هنری معنای خاص خود را دارد و وقتی مخاطبی ایرانی یک اثر ایرانی را می بیند ، آن را در چارچوب سیستم مفهومی خود می یابد ، که لزوماً توسط فردی در فرهنگ دیگر به یک شکل تفسیر و درک نمی شود. به اول ، موضوع مخاطبان اصلی سینمای ایران خود سینما است و برای تماشاگر در وهله اول ، مهم نیست که این داستان در کجا اتفاق می افتد. آنها از یک روایت انسانی پیروی می کنند.

فریدزاده ادامه داد: سینما در کلمات یک ویژگی مشترک دارد و یک ویژگی مشترک. به نظر من ورود به بحث مقایسه سینمای ایران با سینمای صنعتی سایر کشورها یک اشتباه استراتژیک است. فقط این نیست که ما نمی توانیم فیلمی مانند هالیوود بسازیم زیرا ابزار نداریم. نه! اما اگر اثری از این نوع بسازیم ، چیزی بیش از یک نسخه اصلی و منحصر به فرد نیست.

این محقق همچنین به اهمیت محتوا اشاره کرد و گفت: در ترجمه بسیاری از چیزها از بین می رود. در ایران ، ما در مورد چیزی به نام تولید علمی یا تولید محتوا صحبت می کنیم. تولید علمی وجود ندارد. آنها علم تولید نمی کنند. در واقع علم و محتوا ایجاد می شود. مواردی مانند هنر وجود دارد و کار او این است که شما را با جهان آشنا کند و به این ترتیب ، قبل از اینکه جنبه های فنی و صنعتی را ببینید ، تحت تأثیر جنبه هنری او قرار می گیرید. به طور خلاصه ، این س :ال: “او تا چه حد یک هنرمند خلاق بوده و یک اثر هنری در سطح جهانی به روی ما باز کرده است؟” مسئله جهانی است.

مجید مجیدی ، رئیس گروه فیلم فرهنگستان هنر نیز سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: درباره حضور سینمای ایران در خارج از کشور صحبت های زیادی شده است. شاید یکی از دلایل آن این باشد که به درستی مورد توجه قرار نگرفته است و در این صورت توجه بیشتری به جنبه های سیاسی آن شده است. من ایده فیلم هایم را از فضایی که با مخاطبانم ملاقات می کنم ، می گیرم.

به یاد دارم خانم سوزان سانتاگ در مقاله ای وقتی فیلم “بچه های آسمان” را در جشنواره فیلم نیویورک دید ، نوشت: به آرامی سرم را خم می کنم. و این چه فرهنگ باشکوهی است! ”

مجیدی همچنین به اعتبار جشنواره ها اشاره کرد و گفت: از همه فیلم های ما که در جشنواره های خارجی به نمایش در می آیند نمی توان دفاع کرد. اول این که چندین هزار جشنواره وجود دارد و دوم این است که آبرویی که این جشنواره ها دارند ، اهمیت و تأثیر آنها را ببینیم. این یک مسئله است و حضور جهانی یک موضوع دیگر. حضور جهانی به این معنی است که یک فیلم با مخاطبان متنوع در سراسر جهان ارتباط برقرار می کند. این حضور فقط در جشنواره ها نیست ، در دانشگاه ها و مراکز فرهنگی قابل مشاهده است و مثر است. این یک موضوع بسیار مهم است و من فکر می کنم ما مدت هاست از این سیاست های فرهنگی غفلت می کنیم.

گزارش تفصیلی این نشست در سفیر فصلی فرهنگستان هنر منتشر می شود.

انتهای پیام